Uroczystości ku czci św. Antoniego - patrona Jasła

Wczoraj, 13 czerwca mieszkańcy miasta Jasła wspólnie świętowali Dni Patrona – św. Antoniego FOTORELACJA

W kościele Ojców Franciszkanów przez cały dzień odprawiano msze świete, a uroczysta suma, której przewodniczył o. bp Stanisław Dowlaszewicz odbyła się o godzinie 17-tej.
W 1997 roku zdecydowano, że to właśnie święty Antonii będzie patronem miasta. Jestesmy dumni z tego wyboru – komentowali mieszkańcy

Po mszy świetej ulicami miasta przeszła procesja pod pomnik świetego Antoniego, a po uroczystym błogosławieństwie ponownie wyruszono do sanktuarium Ojców Franciszkanów, gdzie rozdawano poświęcone ,,chlebki”. Na zakończenie w niebo wypuszczono kolorowe balony z prośbami.

Przed udzieleniem błogosławieństwa bożego pamiętajcie o tym abyśmy byli radosnymi. Popatrzcie na figrę świętego Antoniego, która znajduje się tutaj na tym skwerze(…) Bądźcie radośni. Nasza wiara jest to wiara radosna, a nie smutna (…)Nie zapomnijcie proszę słów, których was dzisiaj nauczyłem: „uśmiechaj się rano, uśmiechaj wieczorem” (…) Cieszę się, że mogłem to popołudnie spędzić z Wami, tu przy świętym Antonim dzieląc się radością z tego, że jesteśmy radośni. Dziękuję wszystkim – mówił biskup

Kolejny raz mieszkancy udowodnili, że potrafią się zjednoczyć i czcić swojego patrona. Do świetego Antoniego kierowano prośby o opiekę nad mieszkancami Jasła.

Kilka słów o świętym Antonim:

Pochodził on  z bogatej, szanowanej rodziny. Ochrzczono go imieniem Ferdynand. Przed 20 r.ż. wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna. Studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. Ponieważ ciągłe wizyty krewnych utrudniały mu skupienie się na nauce, poprosił przełożonych o przeniesienie do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze (ówczesnej stolicy Portugalii). W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedyś przez przypadek poznał pięciu franciszkanów podążających do Maroka aby nauczać muzułmanów. Ferdynand był pod wrażeniem ich prostego, ubogiego, ale jakże pogodnego stylu życia. Rok później otrzymał wieści, że zginęli oni śmiercią męczeńską.
W 1220 opuścił zakon kanoników regularnych św. Augustyna i wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych) z nadzieją wyjazdu na misje do Maroka i poniesienia tam śmierci męczeńskiej za głoszenie Ewangelii. W zakonie franciszkańskim przyjął imię Antoni i rozpoczął studiowanie myśli św. Franciszka, Pisma Świętego, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Jego kazania stały się sławne. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy.
Wkrótce wyruszył do Maroka, aby tam nauczać. Jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forlì we Włoszech. Następnie przełożeni wysłali go w celu głoszenia Ewangelii w Lombardii. Antoni pracował jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Pracował też jako wysłannik kapituły do papieża Grzegorza IX, który nazwał jego kazania szkatułką Biblii i nakazał mu pisać kazania na dni świąt. 30 maja 1227 mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romania. Przez trzy kolejne lata Antoni pisał kazania niedzielne. W czerwcu 1230 papież zwolnił go z tych obowiązków. Antoni osiadł w klasztorze Świętej Marii w Padwie. Następnego roku ciężko zachorował na puchlinę wodną i zmarł mając 36 lat. Za życia zwano go młotem na heretyków. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem. Katolicy uznają, że pewnej nocy Dzieciątko Jezus nawiedziło Antoniego i ucałowało go zapewniając o miłości Boga. Z tej przyczyny święty jest przedstawiany z małym Jezusem z Nazaretu na ręku.

Anna Dziura